Zaterdag 11 juli
Het koele weer zal tot minstens volgende week donderdag aanhouden, dus was mijn hardlooprondje voor het eerst een succes. Je kunt om halfnegen ’s ochtends de brede autoweg op elk moment zonder problemen oversteken, er rijdt echt bijna niemand. Ik ben doorgelopen tot het voetpad en een deel van de weg geblokkeerd werden door een kapotte tractor (what else) en toen omgedraaid. Om halfelf hebben we een soort brunch gehouden en ’s middags zijn we naar het Staatsmuseum van de Grote Vaderlandse Oorlog gegaan, zoals de Tweede Wereldoorlog in oud-Sovjetlanden genoemd wordt.
Ik ben zelf niet zo’n groot fan van musea, maar deze is een enorme aanrader. De hele Tweede Wereldoorlog is in verschillende zalen chronologisch uitgebeeld vanuit het Sovjet-perspectief. Het is helemaal niet zo propagandistisch als ik verwacht had. Er liggen talloze persoonsbewijzen, verrekijkers, horloges, onderscheidingen, lidmaatschapsbewijzen van de Partij, bomscherven en noem maar op. Ook liggen er opengeslagen dagboeken van soldaten, waar je met een beetje Russisch al aardig wat van kunt begrijpen. De uniformen en wapens van de Sovjetsoldaten staan er natuurlijk ook bij. Aan de muren hangen foto’s, banieren, Sovjetposters, kaarten en schilderijen van de oorlog. In alle zalen houden strenge vrouwen in uniform de bezoekers nauwlettend in de gaten, daarom heb ik ook geen foto’s kunnen maken.
In een van de eerste zalen staan de verschillende tanks die gebruikt werden opgesteld en hangen aan het plafond enkele vliegtuigjes. Het museum besteedt terecht veel aandacht aan de partizanen die in Wit-Rusland zeer actief zijn geweest. Een aantal partizanenhutjes en huisjes is precies nagebouwd, met partizanen erin, wat een beetje aan de Efteling doet denken. Dit hebben ze ook gedaan met cellen van Maly Trostenets, het vernietigingskamp in de buurt van Minsk waar vrijwel alle joden uit Minsk zijn omgebracht. De bovenste verdieping van het museum is een protserige koepel met namen van Sovjetslachtoffers en aantallen doden in gouden letters, met in het midden een grote Wit-Russische vlag, waar de Wit-Russen mee op de foto gaan. Dat had dan wel weer ietsje minder gemogen.
Het is een indrukwekkend museum en dat mag ook wel, want de Tweede Wereldoorlog heeft nergens zo huisgehouden als in Wit-Rusland. Weinig mensen weten dat Wit-Rusland het land was waarvan in de Tweede Wereldoorlog veruit het grootste percentage van de bevolking omkwam: maar liefst 25%. Daarom zie je hier ook overal baboesjka’s en nergens oude mannen – die zijn lang geleden allemaal al gestorven. Tijdens Operatie Barbarossa is Minsk zelfs voor 95% verwoest. Toen de stad na de oorlog weer werd opgebouwd, heeft men dat geheel in communistische stijl gedaan, zodat de stad nu bestaat uit grote gebouwen in de kenmerkende stalinistische architectuur, gigantische pleinen en brede wegen waar niemand gebruik van maakt. Ik denk niet dat er steden zijn die er “communistischer” uit zien dan Minsk.
’s Avonds hebben we een pasta gemaakt (veel meer is in onze keuken niet mogelijk) en zijn Lisanne, Robin, Irma en Emma naar een café gegaan, waarvan ze om 23.55 volledig buiten adem terugkwamen om maar binnen te zijn voor de общежитие haar deuren sluit. Dicht is hier namelijk ook echt dicht.
Belachelijk groot kruispunt waar in de verte drie auto’s op rijden
Staatsmuseum van de Grote Vaderlandse Oorlog
Uitzicht vanaf het museum
