Maandag 13 juli

Maandagochtend kwart voor tien zaten we weer braaf in de schoolbanken. Dat kan niet over al onze studiegenoten gezegd worden, want velen komen maar twee of drie keer in de week of laten zich hele weken niet zien. De enigen die er altijd zijn, zijn de drie Japanners (of “onze Japannertjes”, zoals Robin ze noemt) en de onvermijdelijke David. Het groepswerk dat we in de lessen moeten doen is meestal niet zo’n succes. Er zijn maar weinig studenten die we goed kunnen verstaan en je hebt altijd de kans ingedeeld te worden bij een Chinees die zich nergens van aantrekt en alles alleen doet.

Na de les hebben we kopieën van de verklaringen van onze medische testen ingeleverd op de universiteit en later de originelen bij de общежитие. Ik heb overigens nog nooit zo’n armoedig velletje papier gezien als die verklaring. Het is een soort kladpapiertje, wc-papier bijna, waar met de hand is opgeschreven hoe je heet en dat je gezond bent. Gelukkig staat er wel een stempel op.

De Summer Courses in the Russian Language aan de universiteit worden voornamelijk bevolkt door Aziaten en Turken, met hier een daar een sporadische Fransman of Amerikaan. We kennen inmiddels best al wat mensen van gezicht, waaronder de twee verloren Turken die we op dag drie niet konden helpen. Wonder boven wonder hebben zij het gehaald en maken ze het goed. De meeste andere Turken zijn een stuk minder sympathiek. Ze zijn luidruchtig (draaien tot laat in de avond islamitische muziek) en houden zich enkel met zichzelf bezig. Er is ook een Italiaanse jongen, Alessandro, die zich in nog geen twee weken op heeft weten te werken tot grootste nachtmerrie van de regelmevrouw van de universiteit. Elke dag staat hij wel voor haar deur met zijn handen vol papieren waar nog dingen mee moeten gebeuren, luid verontschuldigingen roepend voor de documenten die hij kwijt is of waar hij niets van begrijpt. Toen ik hem er een aantal dagen geleden tegenkwam, vroeg ik (in het Engels, zijn Russisch is nog heel slecht) wat hij daar nou steeds uitspookte.

“I got so many problems here. I don’t understand anything of all this. I got like a new problem every day,” antwoordde hij in een vreemd soort Engels, dat wannabe-Amerikaans aandeed.
“So what’s your problem today?” vroeg ik, en sindsdien is dat de vraag die ik hem elke dag stel wanneer ik hem zie. Het is een vreemde gast. Hij loopt wat zweverig door de universiteit, zijn hoofd bij heel andere zaken, en hij botst dan ook regelmatig tegen muren of deuren op. Nu ik erover nadenk, schiet me te binnen hoe hij praat: als Forrest Gump. Echt precies als Forrest Gump. Vandaag vertelde hij dat hij een aantal jaar geleden naar Noorwegen is verhuist en daar nu woont. Waarom? “Just because.”

Na de les is Irma met Zorica (zo blijk je het te schrijven, oeps) nogmaals naar het ziekenhuis gegaan. Lisanne ging met Emma naar het kunstmuseum en Robin en ik hebben wat rondgeslenterd in de stad. Vanzelfsprekend waren de winkels waar we naartoe wilden gesloten en was de markt waar we overheen wilden lopen verdwenen. ’s Avonds heb ik hardgelopen en toch maar besloten de proloog van de Tour te gaan kijken op Uitzending Gemist, wat prima te doen is met de juiste proxy. Komende week misschien toch nog wat bergetappes meepikken, veel is er hier toch niet te doen.