Donderdag 16 juli

Tijdens de les vanochtend kwamen de Wit-Russische verkiezingen in oktober weer eens ter sprake. Vandaag had een Chinese jongen het lef om Maria te vragen op wie zij gaat stemmen. Glimlachend antwoordde ze: “Не важно. Результат будет один.” (Ik zal niet zo flauw zijn om dit onvertaald te laten: Dat doet er niet toe. Er zal één uitslag zijn.)

Na de les zijn we naar het Island of Tears gegaan, een klein schiereiland in de rivier in het centrum van Minsk. Het was inderdaad om te janken. Er stond één monument voor de gevallen Sovjetsoldaten in de Afghaanse Oorlog in de jaren tachtig. Verder werd het eiland opgesierd door enkele lelijke stenen en een paar bankjes. Het druilerige weer deed de rest van het werk.

We hebben nog even rondgelopen in de oude buurt bij het eiland en zijn toen ons verdriet gaan wegdrinken in een pub. Daar werd overigens om onduidelijke redenen de voetbalwedstrijd Feyenoord – FC Utrecht van maanden geleden uitgezonden.

We zijn nu een dikke twee weken in Minsk en we hebben alles wat de moeite waard is al gezien. Er is in deze stad bijna niets te doen en er is geen hond op straat. “Minsk is een stad die het op zijn eigen tempo doet,” staat er in de reisgids, maar dat is een eufemisme voor “er gebeurt hier he-le-maal geen zak.”

Monument op Island of Tears