Zondag 19 juli

’s Middags zijn we met de metro naar de andere kant van de stad gegaan om de Nationale Bibliotheek te bezichtigen. Deze Nationale Bibliotheek is gevestigd in een futuristisch bouwwerk dat volledig in Sovjetstijl is ontworpen. Het gebouw is opgeleverd in 2006 en is een van de grootste projecten van Loekasjenko, die zelf de opdracht voor de bouw heeft gegeven. Om de bouw te bekostigen moesten de inwoners van Minsk enkele maanden op zaterdag overwerken zonder betaald te krijgen. Zo gaat dat hier.

We kochten een kaartje en gingen met de lift naar de 23^e verdieping, waar je op het dak van het gebouw kon komen en van het uitzicht op de afzichtelijke stad kon genieten. Zo ver het oog reikte stonden rijen lelijke Sovjetflats, waarvan de meeste ook nog eens in aanbouw waren. Dat is ook zoiets typisch, niets is hier af. Alsof ze het bij de bouw al opgeven. Aan de randen van de stad beginnen de naaldbossen die Minsk omringen al en in de wijde omtrek is nergens een dorpje te zien. Wat we wel zagen, was de witte kathedraal enkele blokken verder die we daarna wilden bezoeken. Toen we weer op de begane grond waren, namen Irma en Emma de metro naar huis. Zorica, Robin, Lisanne en ik gingen met de metro nog een station verder de buitenwijken van Minsk in en kwamen in de brandende hitte weer bovengronds.

Het vinden van de kathedraal was moeilijker dan gedacht. We belandden uiteindelijk op een Russisch-Orthodoxe begraafplaats waar we een tijdlang rondgedwaald hebben, maar nergens was een kathedraal te bekennen. Rondwandelen op dat kerkhof was overigens geen straf. De doden zijn voor de (Wit-)Russen veel belangrijker dan voor ons. De begraafplaats was een prachtige, beboste plek met mooie graven die bijna allemaal perfect onderhouden waren. Aan de grafmonumenten wordt veel aandacht besteed, deze zijn dan ook zeer persoonlijk. Op vrijwel elke grafsteen staat een foto of zelfs een beeld van de overledene, vaak in karakteristieke houding (met pijp in de mond, aan de telefoon, etc.). Met de kleurige bloemen er overal bij is dit een heel vrolijk gezicht. Van de eerste rijen graven heb ik helaas geen foto kunnen maken. Daar lagen de echt rijke mensen, van wie er complete standbeelden bij de graven stonden.

Uiteindelijk zagen we tussen de bomen door de torens van de kathedraal en wisten we in welke richting we moesten lopen. De kathedraal was een groot, wit gebouw met orthodoxe schilderingen en gouden torens. Smaakvol was hij niet per se. De kathedraal is een monument “ter nagedachtenis aan allen die onschuldig stierven voor het vaderland” en is evenals de bibliotheek gebouwd in 2006. We hebben wat foto’s gemaakt en zijn toen weer op zoek gegaan naar een metrostation, omdat we binnen een uur verwacht werden bij onze Japanse vrienden, die sushi voor ons zouden maken.

Daar aangekomen hadden ze alle voorbereidingen al getroffen en mochten we de sushi zelf samenstellen en rollen. Na enige tijd stonden er vier schalen sushi op tafel en een pan Japanse soep, die ook erg lekker was. De gesprekken vonden uiteraard in het Russisch plaats, al zijn de Japanners daarin veel serieuzer dan wij. Waar wij nog wel eens Engelse woorden willen gebruiken om iets te verduidelijken of een hele zin in het Engels zeggen, blijven zij stug in het Russisch antwoorden. Onderling spreken ze ook Russisch. Toen de sushi op was kwam Ken nog met een nagerecht met vlees, champignons en druiven en daarna verrasten wij hen met Hollands stroopwafelijs. Het was kortom een geslaagde avond.

Nationale Bibliotheek

Uitzicht

Begraafplaats

Allerheiligenkathedraal

Met de klok mee, te beginnen linksonder: Ken, ik, Irma, Emma, Moe, Risako, Robin, Lisanne, Zorica.