Woensdag 22 juli

Woensdagochtend werd onze rust al vroeg verstoord toen de mevrouw van de общежитие onze kamer binnenkwam met papieren en geschreeuwde bevelen die ons zouden moeten aanzetten tot schoonmaken. De papiertjes moesten we later die dag samen met 465.000 roebel inleveren bij de kassa van de universiteit, om ons verblijf in de общежитие te betalen. Omgerekend zitten we dus voor 28 euro een maand in een prima kamer. Geen slechte deal.

Tijdens de les had ik weer eens de pech om met de minst verstaanbare persoon in het lokaal ingedeeld te worden bij het samenwerken; de hoogbejaarde Francesco. Wanneer hij zijn mond open doet met de bedoeling Russisch te spreken, komt er een soort krakend gerochel uit waar heel af en toe een Russisch woord uit te ontwaren is. Na drie keer met David samengewerkt te hebben was dit een nieuw dieptepunt. De andere nieuwe Spanjaard in onze klas, Danny, had na twee dagen precies dezelfde ervaring als wij in het begin. Hij was ontzettend geschrokken van het niveau en begreep de helft van wat er gezegd werd niet. Hij wilde eigenlijk een niveau omlaag, maar we hebben hem ervan verzekerd dat wij de eerste dagen precies hetzelfde dachten, maar dat je er heel snel aan went.

Na de les wilden we de общежитие betalen, maar natuurlijk was de pauze net begonnen en moesten we een uur wachten voor de kassa weer openging. In die tijd hebben we met een Mexicaan en een Braziliaan horrorverhalen over De Heks uitgewisseld. Toen we daarna betaald hadden en nieuwe gestempelde formulieren terug hadden gekregen, liepen we terug naar onze faculteit om ze in te leveren. Dachten we. In werkelijkheid liepen we drie keer verkeerd, verdwaalden we, gaven we het op en gingen we maar buitenom. Bij het decanaat moesten we ons formulier inleveren en kunnen we het morgen weer ophalen om het bij de общежитие te laten zien. Daarnaast kregen we nog twee andere papiertjes, eentje om stempels te verzamelen en eentje waarvan ik eerlijk gezegd geen flauw idee heb wat ik ermee moet. Het is wel geruststellend dat dit hele bureaucratische circus anderhalve week voor ons vertrek weer begint. Je zou maar ergens een stempel tekort komen. Toch vraag ik me wel eens af hoeveel productiever dit land zou kunnen zijn als men hier gebruik zou maken van computers. Alle administratie, op de universiteit, bij de bank, in het ziekenhuis, gaat met de hand en overal staan uitpuilende bakken met mappen vol documenten. Het feit dat ze overal je pasfoto met Prittstift op vastmaken is dan wel weer schattig.

Hierna zijn Lisanne, Emma en ik naar het Museum van Wit-Russische Cultuur en Geschiedenis gegaan. Bij binnenkomst werd er direct een Engelssprekende jongen op ons afgestuurd.
“Where are you from?”
“We’re from The Netherlands.”
“Wilkommen!”
Tja.

Het museum zelf was ook een teleurstelling. Er waren slechts twee zalen open, waarvan een kwart bestond uit vitrines met geweren, pistolen en messen. Want dat is de Wit-Russische cultuur en geschiedenis. Of zo.

Aan het eind van de middag ben ik nog even gaan hardlopen, de rest van de avond hebben we uit pure frustratie om ons niet-werkende internet hele pakken koekjes en zakken chips leeggegeten in de keuken. Nu zit ik om kwart voor een ’s nachts wanhopige pogingen te doen om deze tekst online te krijgen. Misschien gaat het lukken. Misschien ook niet.