Dinsdag 28 juli

Dinsdag was de dag waarop we het er unaniem over eens waren dat we nu wel zo’n beetje klaar zijn met Minsk. Niemand heeft echt veel zin meer in de lessen (hoewel ze nog steeds best leuk zijn) en iedereen verlangt naar normaal eten en een fatsoenlijk bed. Overdag weten we niet meer wat te doen en zitten we vaak maar een beetje in de keuken. Ook andere ergernissen beginnen nu haast ondraaglijke vormen aan te nemen, zoals het geld: overal in de kamers liggen stapels biljetten waar je niets mee kunt en wanneer je een broodje koopt met een klein biljet krijg je acht nog kleinere waardeloze briefjes terug. Daarbij komt ook nog dat de biljetten van 100 sprekend op die van 200.000 lijken. U leest het goed: ik klaag dat we teveel geld hebben. Zo’n land.

Dinsdag was ook de dag dat we erachter kwamen dat we woensdag ons beddengoed al moeten inleveren en dus twee dagen op een kaal en vies matras mogen slapen. Ook onze sleutels (die we overigens zelf moesten laten maken) moeten we inleveren, waardoor we onze deur donderdag en donderdagnacht niet meer op slot kunnen doen. En dat alles voor de stempels.

’s Avonds zijn we begonnen aan onze afscheidstournee door een Ierse pub in te duiken met onze Japanse, Chinese (Du Peng) en Turkse (Merve) vrienden. Dit leverde een gezellige avond op die eindigde met een rekening van anderhalf miljoen roebel. Omdat ik de enige nuchtere aanwezige was, mocht ik het geld tellen. Tot mijn genoegen gooide iedereen briefjes van 100, 1000 en 20.000 op tafel. We hebben uiteindelijk een grote berg briefgeld achtergelaten. Echt, ik ben helemaal klaar met dit geld. Kan geen roebel meer zien.