Woensdag 29 juli

Woensdagochtend werden we aan het eind van de les verrast door Hoeun, een Koreaans meisje uit onze klas. Zij kwam maar af en toe naar de les en we hebben helemaal niet zoveel contact met haar gehad, maar toch had ze voor ons allemaal een afscheidskaart geschreven. In het Duits nog wel (waarom is ons ook niet duidelijk). Daarna zijn we naar de “bibliotheek” van de faculteit gegaan, een kamertje met een paar boeken en een lange rij studenten die exemplaren willen lenen of terugbrengen. We hebben onze boeken teruggebracht en daar een stempel op onze stempelkaart voor ontvangen.

Onze middag stond volledig in het teken van de volgende paar stempels. Om donderdag ons certificaat van de summer school te ontvangen, moet onze kamer bijvoorbeeld volledig schoongemaakt zijn. Schoonmaakspullen worden uiteraard niet verstrekt, dus hebben we die in de supermarkt gekocht en zijn we daarna aan het poetsen geslagen. We hebben met z’n vijven het hele appartement grondig onder handen genomen; de badkamer en wc, de keuken, de koelkast, de vloeren, de kastjes – elk richeltje is met grote precisie schoongeboend. We haalden de mevrouw die onze kamer zou controleren en ons een stempel zou geven. Ze wierp een snelle blik in de keuken, opende de badkamerdeur half (хорошо) en vroeg ons toen onze matrassen uit de bedden te halen. Daar zag ze een onbeschrijfelijk kwaad: enkele plukjes stof. Ze sommeerde ons een doekje te pakken en hield toezicht terwijl we de onderkant van onze matrassen schoonmaakten. Toen ook dit in orde was, gaf ze ons een stempel.

Een van de andere stempels moesten we halen bij de “ingenieur”, een norse man die zou controleren of we onze kamer niet afgebroken hadden. Hij was echter in geen velden of wegen te bekennen. De mevrouw van de lakens bleek onverwacht menselijk; ze vond het goed dat we onze lakens op donderdagochtend in zouden leveren, zodat we nog maar één nacht op een kaal bed hoefden te slapen.

’s Avonds hebben we in ons vaste restaurant een afscheidsdiner voor Zorica gehouden, waarbij we ons niet lieten tegenhouden door het feit dat Zorica niet aanwezig was (ze moest nog stempels en andere zaken regelen). Morgenochtend moeten we de laatste paar stempels verzamelen, krijgen we hopelijk ons certificaat en worden we niet meer tegengehouden als we het land vrijdag proberen te verlaten.

Bloed, zweet en tranen.