Imagine all the schapen
Ik was er al bang voor. Het zat er natuurlijk dik in dat de meute Franse Facebookvlaggetjes hun terreur zou uitbreiden naar de top 2000 van dit jaar, maar ergens hoopte ik nog dat het gezond verstand deze slag zou winnen. Niet dus. Het fantasieloze pacifistenlegioen heeft deze week een dode hippie die over vrede zingt naar nummer 1 van de top 2000 gestemd. Imagine all the schapen.
Vorig jaar dacht ik dat een saaier nummer dan Hotel California op 1 niet mogelijk was. Een eeuwig voortkabbelend melodietje met wat ongeïnspireerde gitaarakkoordjes en een bak clichés in de lyrics waar John Ewbank nog jaloers op zou zijn. Prima op nummer 1365, maar natuurlijk niet op de eerste plaats. In principe heb ik niets tegen Hotel Califonia, maar het liedje zou na een minuut wel gewoon klaar moeten zijn. Om precies te zijn heb je na zo’n 24 seconden alles al wel gehoord – en dan zit je nog in de intro. Moet je nog zes minuten. Waarvan de laatste twee een dodelijk saaie gitaarsolo van het niveautje buurjongen met nieuwe gitaar zijn. “You can check out anytime you like, but you can never leave” is zelden zo gepast als tijdens het beluisteren van Hotel California.
Maar goed, daar zijn we dus vanaf. Dit jaar een liedje over wereldvrede en dat we allemaal lief voor elkaar moeten zijn op 1. Dat zal die terroristen leren. Het zijn niet alleen de cringeworthy tekst (als jullie een hippienummer omhoog stemmen, ga ik gewoon hipstertermen gebruiken) en de standaardakkoordjes die deze winnaar facepalmwaardig maken, maar ook het feit dat John Lennon zelf gewoon een lul was die vrouwen en kinderen sloeg. Er zullen vast mensen zijn die Imagine roemen om “de briljante eenvoud,” maar laten we eerlijk zijn, dit is het soort nummer waarover je net als bij een schilderij met een enkele paarse streep zegt dat je neefje van 6 het had kunnen maken. Het is alsof Lennon bij het schrijven niet eens moeite heeft gedaan. Ik zal jullie een uitgebreide tekstanalyse besparen, maar ik kan verklappen dat het nummer net zo goed instrumentaal had kunnen zijn. Het liedje is zo vaag dat het in feite zegt: “Hé, zou het niet chill zijn als alles chill was? Toch?” Misschien moeten we er maar gewoon om lachen. Een miljardair die Engeland ontvluchtte vanwege hoge belastingen en zingt over een ideale wereld zonder bezittingen is nooit grappig.
Ongetwijfeld zal ook Boudewijn de Groot dit jaar weer van de partij zijn in de top 10. Om onverklaarbare redenen belandt van al zijn prachtige nummers juist het Guus Meeuwisachtige Avond elk jaar weer in het laatste uur. Avond. Echt, Nederland? Ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij? Terwijl je ook op Testament, Jimmy of Kinderballade had kunnen klikken? Of voor mijn part Meneer de President, als je dan toch een hippiebui hebt.
Verder staan Stairway to Heaven en Child in Time altijd hoog. Dat zijn nou nummers waar ik niet zo’n hekel aan heb, maar die ik wel altijd gewoon doorspoel als ik ze hoor. Vorig jaar dook plotseling Billy Joel’s Piano Man in de top 10 op – ongetwijfeld geholpen door de overload aan feelgood NS-reclames waarin het liedje te horen was. Wat mij betreft blijft het dit jaar in de reclames. Leuk deuntje, maar een beetje pijnlijk om het tientallen plaatsen boven de eerste Beatles-, Stones- en Bowienummers neer te zetten. Ook Pink Floyd (vorig jaar drie keer in de top 10) zal wel weer van de partij zijn. Pink Floyd is een band die me zo weinig doet dat ik niet eens de moeite ga nemen om op te schrijven hoe saai ik ze vind, maar desondanks heb ik goede hoop dat de band met het uitsterven van zijn fans langzaam maar zeker naar zijn rechtmatige plaats zal zakken. De top 10 werd vorig jaar afgesloten door November Rain, een nummer dat ik – hou je vast – ontzettend goed vind. Mag wat mij betreft de top 3 in. Bombastisch, afwisselend, mooie tekst, vette solo – het is geen geheim dat Axl Rose en Slash zich door Queen lieten inspireren.
Dat brengt mij dan ook bij de rechtmatige eigenaar van de nummer 1 positie. Want, laten we wel wezen, zonder aanslagen in Parijs had Bohemian Rhapsody – dat deze week zijn 40e verjaardag vierde – dit jaar gewoon weer op 1 gestaan. En daar hoort het natuurlijk ook thuis. Ik kan nu allerlei superlatieven als briljant, ongeëvenaard en tijdloos in de strijd gaan gooien, maar die heeft het nummer niet eens nodig. Diep van binnen weten jullie ook wel dat dit het enige nummer is dat zo divers is dat het een lijst als de top 2000 mag aanvoeren. Dus volgend jaar ophouden met die malligheid en gewoon weer allemaal op Queen stemmen.
