Kiev, de eerste indrukken

Al weer bijna twee weken in Kiev. En wat is het een heerlijke stad. De sfeer, de heuvels, de veelzijdigheid… Met dit soort uitspraken moet je oppassen, maar wat mij betreft overtreft Kiev Sint-Petersburg als stad op alle vlakken. Petersburg is artificieel, Kiev is echt. De hoofdstad van Oekraïne wordt evenals de tsaristische hoofdstad doorkliefd door een indrukwekkende rivier, maar waar de Neva tegen betonnen, grijze blokken aanklotst, zijn er aan de oevers van de Dnjepr idyllische strandjes te vinden. En wat zijn de parken mooi, en de pleinen, en had ik de heuvels al genoemd? In Kiev is nergens een straat te vinden die langer dan driehonderd meter vlak is, wat vanaf heuveltoppen een prachtig uitzicht op de kleurrijke, groene stad geeft, maar iets problematischer is wanneer je een rondje ontspannen probeert hard te lopen.

Mijn verblijf in Kiev begon in mineur. Mijn reis via Brussel en Warschau zorgde ervoor dat ik binnen korte tijd inlogde op Wifi-netwerken in vier verschillende landen en kwam me op een enkeltje Twittergoelag te staan. Dit probleem leek lange tijd onoplosbaar, maar heeft me wel geleerd hoezeer Twitter deel is uit gaan maken van mijn onderbewuste (en hoe stom het is om een oud emailadres aan je account gekoppeld te hebben natuurlijk). De eerste plaats waar ik wilde klagen toen ik niet meer kon inloggen was Twitter. De plaats waar ik om hulp wilde vragen was Twitter. En erger nog, ik bleek last te hebben van Twitterreflexen: ergens lopen wanneer er plotseling een tweet in mijn hoofd opkwam, automatisch mijn telefoon pakken en dan pas herinnerd worden aan mijn zonden. Gelukkig is er die week niet zoveel gebeurd in de wereld. Enkel een regeringswissel in het VK, een aanslag in Frankrijk, een hardlopende geletruidrager, het begin van de Republikeinse Conventie en een coup in Turkije. Zat ik daar in de Twittergoelag grapjes over Froome en Erdogan te bedenken. Ik voelde me deze paar dagen zo slecht op de hoogte van de actualiteit dat ik zelfs een paar keer het NOS Journaal heb teruggekeken, iets wat ik normaal gesproken alleen maar zou doen met een mes op mijn keel en drie pistolen op mijn hoofd. Uiteindelijk werd ik gered door Twittervriendin @frankahummels, die Twitter Nederland wist te bereiken. Eind goed, al goed.

Op de dinsdagavond dat ik aankwam in Oekraïne werd ik op het vliegveld opgewacht door een oude man die mijn naam in hanenpoten op een A4’tje had gekrabbeld en zijn creatie toen uit verveling was gaan inkleuren. De vaste taxichauffeur was ziek, vertelde de vrouw van wie ik mijn appartementje huur later, dus had ze haar vader ingeschakeld. Dit mannetje, oud, klein en breekbaar, wilde per se mijn koffer naar de auto rollen, ondanks dat ik drie keer duidelijk probeerde te maken dat dat echt niet hoefde. Zo zijn die mannen hier. Het feit dat we bij het verlaten van de aankomsthal in een braadoven van 35°C terechtkwamen en hij zijn auto aan het einde van de parkeerplaats geparkeerd had maakte de zaak er niet beter op. Mijn chauffeur reed me op z’n Russisch (mag ik dat zeggen?) naar het centrum van de stad, maar sinds mijn ervaringen in een taxi in een sneeuwstorm in Jekaterinenburg jaagt niets me meer angst aan. Aangekomen bij mijn flat wachtte zijn dochter Tatjana me samen met haar dochtertje met natte haren op, ze waren net gaan zwemmen in de Dnjepr. Tatjana liet me mijn appartementje zien (groot woord, het is een kamer met slaapbank, stoel, keukentje en badkamertje), legde me uit hoe alles werkte en vertrok weer.

Wat betreft mijn woning heb ik niets te klagen. Ik heb alles wat ik nodig heb én er is airconditioning. De flat ligt aan een grote weg waar de Mercedessen en geelblauwe bussen dag en nacht voorbij razen, maar met de ramen dicht waan je je in een buitenwijk. De buurt is levendig en het metrostation zit praktisch voor de deur. Een van de leukste dingen aan mijn flat vind ik het groepje oude mannen dat elke ochtend en avond beneden voor de deur aan een plastic tafel zit te kaarten. Misschien zitten ze er ook wel de hele dag. Ik zal het nooit weten.

Het werk op de ambassade is ontzettend interessant. Heel afwisselend ook. Ik mag nieuwsupdates over wat er in Oekraïne gebeurt schrijven, notuleren bij gesprekken met NGO’s en meedenken over nieuwe projecten en strategieën. Mijn collega’s zijn zonder uitzondering heel aardig en behulpzaam. Afgelopen donderdag was ik bij een conferentie waar experts, EU-afgevaardigden en Oekraïense ministers de eerste honderd dagen van de nieuwe regering evalueerden, waar ik na afloop een rapport over mocht schrijven. Als iemand die de Russische politiek gewend is, vond ik het een verademing om te zien hoe in Oekraïne ministers en critici van de regering naast elkaar in panels zitten. Dat is echt een groot verschil met het buurland. Waar ik vroeger, onwetend dat ik was, Oekraïners en Russen nog wel eens over één kam scheerde, is het me nu na een kleine twee weken wel duidelijk dat er grote verschillen tussen deze broedervolken bestaan. Wanneer in Rusland de president iets doet waar men het absoluut niet mee eens is, haalt het volk de schouders op en gaat het verder met waar het mee bezig was. In Oekraïne gaan mensen de straat op. Een goede illustratie hiervan is iets wat ik afgelopen week in de metro opmerkte. Net zoals in Sint-Petersburg en Moskou, wordt een ritje in de metro van Kiev voorafgegaan door een roltrap van een paar honderd meter. In Sint-Petersburg heb ik een paar keer gezien dat de roltrap naar boven plotseling stopte met werken. Mensen bleven dan rustig staan wachten tot hij weer begon te rollen. In Kiev zag ik de roltrap ook een keer haperen, waarna de Oekraïners direct de honderden treden naar boven begonnen te lopen.

Ik werk elke dag van negen tot half zes/zes uur op de ambassade. Daarna vind ik het vaak leuk om even een rondje door de stad te lopen voor ik ga eten. Zoals ik al zei, de sfeer is echt geweldig en je komt altijd wel wat interessants tegen. Afgelopen vrijdag ontdekte ik in een zijstraatje een oude trap. Honderd treden later kwam ik uit op de top van een heuvel met prachtig uitzicht over de stad (zie ook de foto’s hieronder). Dit was een groen, rustig plekje, uitkijkend over de kleurrijke straten van Kiev en er hingen voornamelijk tieners rond, kletsend in het gras of op jacht naar Pokémon.

Via via ben ik in contact gekomen met een stagiaire van de Duitse ambassade, waarna ik vrij snel een man of tien van de Deutsche Botschaft heb leren kennen. Ik werd direct uitgenodigd om een paar keer mee uit eten te gaan en ze hebben me de delen van de stad laten zien die ik nog niet kende. Mijn Duits gaat er op deze manier ongewild angstwekkend snel op vooruit. Ik kwam om mijn Russisch te verbeteren, maar kom straks vloeiend in het Duits terug. Zondag heb ik met ze Germans fietsen gehuurd en zijn we de hele dag door Kiev en aangrenzende natuurgebieden gaan fietsen. Zij natuurlijk met helmpjes op en Adidasshirtjes aan. Kiev per fiets is een grote aanrader. Je bent sneller dan met welk ander vervoermiddel ook en het uitzicht aan de oever van de Dnjepr is schitterend. We zijn de Dnjepr op de fiets overgestoken en hebben een paar uur door prachtige bossen en heidevelden gereden. Ik kwam flink verbrand en doodmoe thuis, maar wat was het toll!

Dan nog een laatste ding. Een follow-up, eigenlijk. Een aantal maanden geleden schreef ik hoe mijn Russische vriend Rob me waarschuwde voor het gevaar van straathonden in Sint-Petersburg. Welnu, Rob is afgelopen week midden in de stad ’s avonds aangevallen door een roedel van deze monsters toen hij met een vriend van de bioscoop naar een winkelcentrum liep. De honden bleken niet hongerig genoeg om hem en zijn vriend dood te bijten, en uiteindelijk wisten ze te ontsnappen door heel hard te schreeuwen en op een hek te klimmen. Ze kwamen er met een paar schrammen vanaf. Maar dit soort horror is dus dagelijkse kost voor veel Russen en ontwaar je in Rusland een keer in de verte een groep zwerfhonden, maak dan direct rechtsomkeert.

Maidan, zeven uur ‘s avonds, dertig graden. Leve de Oekraïense zomers!

Sint-Michielsklooster.

Vladimir de Heilige kijkt uit over de linkeroever van de Dnjepr.

Podil.

Uitzicht vanaf heuvel deel 1.

Uitzicht vanaf heuvel deel 2.

Congres 100 dagen regering.

Plaats waar Sheremet vorige week vermoord werd, op een steenworp afstand van de Duitse ambassade.

Terrasje na 50km fietsen met mijn Duitse Freunden.

Dit hangt er boven mijn deur.

Pink Freud, de place to be in Kiev.

Tja.