Flats, flats en nog eens flats

En toen zat ik weer in Kyiv. “Wéér in Kyiv,” hoor ik je denken. “Waarom nu weer?” Omdat het een fantastische stad is, natuurlijk, maar laat ik geen romantischer beeld schetsen dan strikt noodzakelijk is: omdat ik mijn Russische spreekvaardigheid wil opfrissen en alles hier spotgoedkoop is. Het afgelopen jaar heb ik genoeg Russisch gelezen en gehoord, maar spreken is erbij ingeschoten. Je kunt het ook zo moeilijk oefenen in een land vol Nederlanders, en Nederlanders die onderling Russisch spreken zijn een beetje idioot, laten we wel wezen.

Vandaar dat ik nu in een bescheiden kamertje zit in een hoge Kyivse flat, voor het eerst in een wat minder deel van de stad: de linkeroever. Voor me zie ik een hoge lelijke flat. Als ik naar links kijk zie ik hoge lelijke flats. Aan mijn rechterkant zijn er zo ver het oog strekt, jawel, hoge lelijke flats. Daartussenin een paar grote autowegen en overal kleine winkeltjes met levensmiddelen, bloemen en prullaria. Dit is hoe het overgrote deel van de inwoners van deze miljoenenstad leeft. Hoe lang het met de metro precies is naar het centrum ga ik morgen uitvinden, ik gok op zo’n veertig minuten. Maar dan heb je wel een voor een student betaalbare kamer. Voor degenen die zich afvragen waarom ik het bedrag dat ik hieraan uitgeef niet in mijn crowdfunding heb gestopt: ik heb de huur van mijn kamer in Leiden een paar maanden eerder dan gepland opgezegd, met het geld dat ik daarmee bespaar kan ik deze twee weken gemakkelijk financieren.

Als je voor de zoveelste keer naar Oekraïne gaat (oké, ik overdrijf, voor de vierde keer) zijn er een hoop dingen die al automatisch gaan: wc-papier niet in de wc maar in de bak ernaast gooien, drie keer checken of je wel de juiste metro-uitgang neemt onder een gigantisch kruispunt, niet laten merken dat je Russisch spreekt bij de douane om een lang gesprek met de verveelde douanier van dienst over je gehele levensloop te vermijden.

Toch blijf je ook altijd dingen tegenkomen waarbij, hoe vaak je ze al hebt meegemaakt, de verbazing nooit helemaal verdwijnt. Zo ging de buschauffeur van de shuttlebus naar de stad zelf de hele bus langs om de kaartjes te verkopen, waarbij hij bij lange na niet genoeg wisselgeld had, wat er voor zorgde dat alle passagiers mee moesten helpen om de beste man van kleinere briefjes te voorzien. Duurt het dus zo twintig minuten voor de bus kan vertrekken. Bij de ingang van de metro werd mijn koffer vervolgens opgemeten door een vrouw die duidelijk kon zien dat hij veel kleiner was dan de maximaal toegestane grootte – ze had net twee koffers opgemeten die bijna twee keer zo groot waren en die mochten ook door – maar het was haar taak om koffers op te meten en koffers opmeten zou ze. Efficiëntie zal hier nog lang op zich laten wachten.

Toen ik eenmaal met bus en metro bij mijn wijk was aangekomen kostte het me nog enige moeite om de juiste flat te vinden – gebouw 3A, 3C en 3D was ik tegengekomen, maar mijn adres 3B was nergens te bekennen. Ik belde de verhuurder en samen speelden we het traditionele “beschrijf wat je voor je en naast je ziet”-spelletje, wat nog behoorlijk gecompliceerd is als alles er hetzelfde uitziet.

Uiteindelijk werd ik opgehaald door een meisje dat me meenam naar de juiste flat. Ik doe in dit soort situaties wanneer ik een kamer of appartementje huur vaak alsof ik geen Russisch kan, zodat ik in ieder geval honderd procent zeker weet dat ik geen ja zeg op dingen die ik niet helemaal begrepen heb. Bijkomend voordeel is dat ik, wanneer de verhuurders met zijn tweeën zijn, kan horen wat ze tegen elkaar zeggen. Dit meisje sprak zelf geen Engels, maar had de vrouw voor wie zij werkte op haar telefoon op luidspreker staan. Met deze vrouw, een van de vele ‘flatjesmelkers’ hier, moest ik communiceren over het appartement. Zoals altijd klopte er iets niet aan de kamer (de badkamer hoorde niet bij de kamer, zoals was aangegeven, maar was gedeeld), maar ik kon wel een andere kamer op dezelfde verdieping krijgen mét eigen badkamer. Moest ik wel even honderd euro bijbetalen. Nee dus. Het goede nieuws is dat ik, in tegenstelling tot wat op de website stond, een balkon en een airco heb. Geen overbodige luxe met deze temperaturen.

Morgen de eerste dag op het taleninstituut waar ik de komende twee weken aan ga studeren. Drie uur les in een klein groepje gevorderden, anderhalf uur privéles. Ik hoop dat ik er nog iets van kan.

Route van de metro naar mijn flat.

Uitzicht.

Ook uitzicht.

Mijn flat.

Even ongeëngageerd boodschappen doen is er niet meer bij in Kyiv.